خدا

من تازگیها ایمان آوردم به اینکه پرستش خدا تو فطرت آدماست.

پسرک من یه فرشته ی کوچیکه که خدا برام فرستاده .خنده هاش آدم رو تا بهشت میبره.فرشته وقتی میخوام لباسشو عوض کنم خوب صبر میکنه و زیر چشمی منو میپاد.تا دید لباساش آماده شدن با سرعت نور دستشو میگیره به لبه ی تخت و سرشوکج میکنه ومثل جت از دستم در میره.منم به جای اینکه هی حرص بخورمو سعی کنم برشگردونم تو دلم قند آب میشه و خندم میگیره.اصلا میزارم بره که هی بیشتر تو دلم قند آب کنم ! هی ذوق کنم از هدیه ای که خدا برام فرستاده.وقتی به دنیا میومد تا 10 روز اسم نداشت .منم بهش میگفتم خداداد...بعدشم میگفتم عزیزمی ...همینطور همینطوری شد  خداداد عزیزی!  خلاصه اینکه این فرشته ی من مثل همه ی فرشته های دیگه فقط با یه ترفند سرجاش میموند و تکون نمیخورد اونم وقتی بود که من اسم خدا رو میاوردم! تا میگفتم خدایا...سرشو برمیگردوند و زل میزد به چشام و جم نمیخورد! منم تعجب میکردم که فرشته ی به این کوچیکی تا اسم خدا میاد همه ی حواسشو جمع میکنه اما من احتمالا اگه آسمون هم به زمین بیاد یاد خدا نمیافتم!

یه بار هم وقتی تلویزیون روشن بود و داشت بازی میکرد یه دفعه کانال عوض شد و رفت روی پخش اذان.پسرک خیلی سریع برگشت و تلویزیون رو نگاه کرد و تا آخر اذان همینطور نشست و گوش کرد!

میبینید؟ پسرم خدا رو میشناسه..........